"ΑΓΓΕΛΕ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗ"-Από ανεκδοτη ποιητική συλλογή μου- Καλοκαίρι 2010

Ω,ΑΥΓΗ,
ΠΟΥ ΔΕΙΛΙΑΖΕΙΣ Ν'ΑΝΑΤΕΙΛΛΕΙΣ,
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ,
ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ
ΣΕ ΜΕΡΗ ΣΚΙΕΡΑ ΚΙ' ΑΝΙΕΡΑ........
ΠΟΣΟ ΠΟΝΟ,
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΝ,ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ,
ΠΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ.....
ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ
ΑΓΓΕΛΕ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗ,
ΧΑΡΑΖΟΥΝ ΡΥΤΙΔΕΣ,
ΠΙΚΡΗΣ ΑΝΑΠΟΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ,
Σ' ΕΝΑ ΔΕΙΛΟ,
ΤΡΕΜΟΥΛΙΑΣΤΟ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΜΑ..........
ΝΙΩΘΩ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ,
ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ,ΒΟΥΒΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ.......
ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ,
ΠΟΥ ΓΕΛΑΕΙ,
ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΓΟΡΑΣΕΙ ΤΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΓΕΛΙΟ ΤΗΣ,
ΜΕ ΣΤΕΝΑΓΜΟΥΣ ΚΡΥΦΟΥΣ ΚΙ' ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΥΣ......
ΜΑΧΑΙΡΙ ΚΟΦΤΕΡΟ ΤΟ ΔΑΚΡΥ,
ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΣΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ......
ΤΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΝΥΧΤΑΣ,
ΞΕΔΙΠΛΩΣΑΝ ΠΑΛΙ,
ΜΕ ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΗ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,
ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ.......
ΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ,
ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ,
ΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΝ
ΜΕ ΗΔΟΝΙΚΗ ΣΤΟΡΓΗ,ΤΟΥΣ ΚΑΒΟΥΣ,
ΠΟΥ ΔΕΝΟΥΝ ΤΙΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ.....
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ,
ΗΡΘΕΣ ΕΣΥ,
ΦΙΛΕ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ,
ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΑ ΑΠΛΗΣ ΣΟΥ,
ΡΑΓΙΣΜΕΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ,
ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΙΣ,
ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΓΥΜΝΗ,
ΝΑ ΒΡΩ,
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤ' ΟΝΕΙΡΟ,
ΨΗΓΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ,
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΧΙΛΙΟΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ..........
ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗ .......
Σ'ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ......
ΓΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΜΟΥ,
ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΡΑΔΑΣΜΟΥΣ,
ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΨΥΧΗΣ.......
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ.........
Σ'ΑΓΑΠΩ,ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΞΕΡΩ......
ΓΙΑΤΙ,
ΜΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙΣ,ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ,
ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ.................... ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ! ! ! ΕΓΩ,ΘΑΜΑΙ ΕΔΩ......

ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΣ-Ανέκδοτο ποίημα Ιούνη 2010

ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ.....
ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ.....
ΜΗΝ ΜΟΥ ΠΑΓΩΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ....
ΜΗΝ ΜΟΥ ΑΦΑΙΡΕΙΣ,
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ....
ΜΕ ΠΡΟΔΙΔΕΙ Η ΜΝΗΜΗ....
ΕΠΙΑΣΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ,
ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΣΤΗ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗ ΣΟΥ ΑΥΛΗ....
ΚΟΥΡΝΙΑΣΜΕΝΟ,
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΓΩΜΕΝΝΑ ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ......
ΜΟΥΔΙΑΣΕ Η ΛΥΓΑΡΙΑ ,
ΠΟΥΧΕ ΣΚΕΠΑΣΕΙ ΤΗ ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ....
ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ,
ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ.....
ΜΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ.....
ΘΑΜΑΙ ΕΔΩ,ΠΑΝΤΑ.....
ΤΟΤΕ,ΠΟΥ ΕΛΕΓΑ,ΘΑ ΦΥΓΩ....
Ο ΧΡΟΝΟΣ,ΜΕΤΡΑ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ.....
ΠΟΝΑΣ....
ΤΟ ΞΕΡΩ.....
ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΚΑΠΟΤΕ, Φ Ε Υ Γ Ω....
ΔΕΝ ΞΕΡΩ,ΑΝ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑ....
ΤΟΝΟΙΩΘΑ....
ΩΡΑ ΤΩΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ...
ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΣΟΥ....
ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ....
ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΚΑΠΟΤΕ, Π Ο Υ ΕΙΣΑΙ........
ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ....
ΜΟΝΑΧΑ,ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ,
ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ......
ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑ ΔΕΙΛΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΜΠΗΣΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΧΕΡΙ....
ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ,
ΦΛΟΓΙΣΕ ΤΑ ΜΥΡΩΜΕΝΑ ΣΟΥ ΒΛΕΦΑΡΑ.....
ΤΟ ΣΚΟΥΠΙΣΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ,
ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΡΟΣΙΣΩ ΤΟΝ ΠΟΝΟ....
ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΤΑΣΗ ΦΥΓΗΣ....
ΠΑΝΤΑ,ΜΕ ΚΑΘΟΡΙΖΕ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ.....
ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ,
ΘΑΡΡΩ,ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.....
ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΤΕ,ΚΑΤΙ Γ Ν Ω Σ Τ Ο.....
ΔΥΟ ΣΚΙΕΣ ΑΡΡΗΚΤΑ ΔΕΜΕΝΕΣ....
ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ....
ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ....
ΜΙΑ ΣΚΙΑ,ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.....
ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΒΟΥΗ ΜΟΝΑΞΙΑ,
ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ,
ΑΚΟΥΜΠΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗ,
ΠΟΥ ΘΑΡΡΕΙ,
ΟΤΙ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ......
ΛΕΣ,ΟΤΙ ΠΟΝΑΣ....
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΟΝΑΣ,
ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ,
ΤΗ ΧΑΡΙΣΕΣ ΚΑΠΟΤΕ ΣΕ ΜΕΝΑ.....
ΘΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ....
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ....
ΜΟΥ ΔΑΝΕΙΣΕΣ ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ,
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ,ΗΤΑΝ ΣΑΠΙΑ......
ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ....
ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ....
ΜΙΑ ΣΚΙΑ,ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΠΑΕΙ.....
ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙ ΜΟΝΟ,
ΚΙ ΕΡΩΤΕΥΕΤΑΙ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΣΚΙΑΣ,
ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ...
ΓΕΙΡΕ ΠΑΝΩ ΤΗΣ....
ΑΣΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.....
ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΗΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΛΑΦΡΟ ΙΣΚΙΟ ΣΟΥ.....
ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ,
ΑΝ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ,ΑΟΡΑΤΑ ΒΗΜΑΤΑ......
ΤΟ ΛΥΚΑΥΓΕΣ,ΣΑΣ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ.....
ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ.....
Μ Η Ν Φ Υ Γ Ε Ι Σ ........

Ο ΜΑΓΚΑΣ

.......ΕΙΧΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑ ΣΚΥΛΑΚΙ.....ΜΑΓΚΑ,ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΟΝΟΜΑΣΕΙ.....ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ....ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΑΝΤΑΜΩΣΕΙ,Σ'ΕΝΑ ΞΕΦΩΤΟ,ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΛΑΝΑ.....ΣΚΥΘΡΩΠΗ,ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΣΚΕΨΕΙΣ,ΚΑΘΟΜΟΥΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΑΝΑΠΑΥΤΙΚΗ,ΣΑΝ ΜΑΟΝΕΝΙΑ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ.....ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ ΑΠ ΤΑ ΤΣΙΓΑΡΑ,ΜΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΑΝ ΤΟΥΣ ΑΛΓΕΙΝΟΥΣ ΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥΣ....ΚΟΣΜΟΣ ΤΡΙΓΥΡΩ,ΜΑ ΟΛΟΙ,ΗΣΑΝ ΑΟΡΑΤΟΙ....ΦΩΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ,ΓΕΛΙΑ,ΜΑ ΜΙΑ ΦΡΙΚΤΗ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ,ΕΔΕΡΝΕ ΑΛΥΠΗΤΑ ΤΗΝ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΥΠΑΡΞΗ...ΕΝΑΣ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ,,ΖΕΣΤΑΙΝΕ ΤΑ ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙΑΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΩΜΑΤΑ,ΑΠ ΤΗΝ ΝΙΟΓΕΝΝΗΤΗ ΑΝΟΙΞΗ,ΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕ...ΠΑΝΤΟΥ...ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΒΑΡΥΣ,ΠΑΓΩΝΕ ΤΑ ΜΑΤΟΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ....ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ,ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤ'ΑΛΛΟ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ,ΚΑΛΑ ΣΦΙΓΜΕΝΑ....ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΩΣΥΝΗ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ,ΕΝΟΙΩΣΑ ΕΝΑ ΤΡΥΦΕΡΟ ΧΑΔΙ ΝΑ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ ΤΑ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΟΔΙΑ....ΚΟΙΤΑΞΑ ΑΔΙΑΦΟΡΑ,ΧΩΡΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ...ΣΑΝ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ....ΕΝΑ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΣΚΥΛΑΚΙ,ΕΙΧΕ ΚΑΘΗΣΕΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ....ΕΝΑ ''ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΟ'',ΠΟΥ ΘΑΛΕΓΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ....ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΨΥΧΗ,ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΝΑ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΨΕΙ......ΛΕΣ,ΚΑΙ ΗΞΕΡΕ....ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΕ ΒΑΘΕΙΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ...ΜΟΥ ΜΙΛΑΓΕ....''ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΗΡΘΑ'',ΑΚΟΥΣΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΙΑΝ ΑΓΝΩΡΗ ΦΩΝΗ,ΝΑ ΜΟΥΡΜΟΥΡΙΖΕΙ.....ΚΟΙΤΑΞΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ....ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ,ΕΝΑΝ ΔΕΙΛΟ ΗΛΙΟ ΝΑ ΜΟΥ ΓΕΛΑ.....''ΠΟΙΟΣ Σ'ΕΣΤΕΙΛΕ...;;;;ΡΩΤΗΣΑ ΤΗ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ......ΚΑΙ ΚΕΙΝΟΣ,ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΤΑ ΛΑΜΠΕΡΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ...ΚΑΘΗΣΑΜΕ ΩΡΕΣ ΕΚΕΙ...ΗΤΑΝ,ΣΑΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΧΡΟΝΙΑ.....ΜΙΑ ''ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ'' ΣΥΖΗΤΗΣΗ,ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ....ΣΟΥΡΟΥΠΩΝΕ....ΜΠΗΚΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ,ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΕ,ΓΙΑ ΝΑ ΒΥΖΑΞΩ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ....ΜΗΝΩΝ ΗΤΑΝ....ΤΟ ΕΙΧΕ ΒΡΕΙ Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ....ΤΟ ΣΠΙΤΙ,ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΑΠ ΤΙΣ ΡΩΓΜΕΣ... Ο ''ΜΑΓΚΑΣ'' ΕΜΕΙΝΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ,ΕΞΩ ΑΠ ΤΗ ΣΚΗΝΗ....ΣΑΝ ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ....ΤΟ ΠΡΩΙ,ΕΦΕΥΓΕ ΜΕ ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΤΟΥ,ΚΑΙ ΓΥΡΝΑΓΑΝ....ΜΟΛΙΣ ΣΟΥΡΟΥΠΩΝΕ,ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ,ΚΙ ΕΡΧΟΤΑΝ ΚΑΙ ΞΑΠΛΩΝΕ,ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ ΤΗ ΣΚΗΝΗ.....ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΡΩΙ....ΑΥΤΟ,ΚΡΑΤΗΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ...ΜΕΤΑ,ΦΥΓΑΜΕ...ΠΗΓΑΙΝΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΣΥΝΑΝΤΟΥΣΑ....ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ,ΧΑΘΗΚΑΜΕ..ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΑΝΑΔΑ....ΕΧΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ...ΔΕΝ ΞΑΝΑΚΑΝΑ,ΚΑΝΕΝΑ ΦΙΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ,ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΝ.....ΚΙ ΑΚΟΜΑ,ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ....ΗΤΑΝ ΖΩΟ,ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ,ΗΤΑΝ ΑΓΓΕΛΟΣ....;;;;;;ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ, ΣΙΓΟΥΡΑ, Ο ''ΜΑΓΚΑΣ'' ΜΟΥ, ΘΑΤΑΝ ΤΩΡΑ ΕΚΕΙ...ΕΝΑ ΑΔΕΣΠΟΤΟ,ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΣΠΟΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ,ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ.....ΣΕ ΜΕΝΑ....'' ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ''...ΣΚΥΛΙΑ-ΑΝΘΡΩΠΟΙ.....ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΣΚΥΛΙΑ.....ΚΑΝΕΙΣ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ.....! ! ! ! !

ΕΝΑ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΜΑ-Ανέκδοτο ποίημα Μάης 2010

ΕΝΑ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΜΑ ! ! !
ΚΡΥΦΟ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΜΟ,
ΙΔΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑΙΡΟ.
ΔΥΟ ΑΓΝΩΣΤΟΙ,
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΑΡΞΗ.
ΑΘΩΡΗΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ,
ΣΤΟ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ.
ΑΓΑΠΗ ΔΙΧΩΣ ΣΥΝΟΡΑ,
ΜΟΙΡΑΣ ΑΔΡΑΧΤΙ ΠΛΕΚΕΙ.
ΣΤΕΚΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ,
ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΜΕΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ,
ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΤΟΛΜΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ.
ΦΟΒΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΟΦΥΛΛΑ,
ΡΙΓΟΣ ΣΤΗ ΦΩΝΗ.
ΚΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΡΤΕΡΑΕΙ,
ΤΑ ΧΕΙΛΗ Τ'ΑΛΙΚΑ ΝΑ ΣΜΙΞΟΥΝΕ
ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ,ΠΟΥΛΙΑ ΑΝΤΑΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ,
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΡΩΤΙΚΟ Ν'ΑΡΧΙΣΟΥΝ.
ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΦΙΑ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ,
ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΜΑΚΡΙΑ,
ΗΘΕΛΑΝ,
ΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ,
ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ,
ΜΑ ΤΡΕΜΑΝΕ ΜΗΠΩΣ Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΕΝΩΣΗ,
ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣΕΙ.
ΔΕΙΛΟΙ ΚΑΙ ΑΤΟΛΜΟΙ,
ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΡΟΙ.
ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ...
ΕΝΑ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΜΙΞΕΙ...
ΕΤΡΕΜΑΝ,
ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΜΑ....
ΚΙ ΟΜΩΣ,
ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΧΟΡΕΥΕ...
ΔΕΝ ΠΡΟΔΩΣΕ,ΠΟΤΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ...
ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ....
ΠΑΝΤΑ ΦΑΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΜΑΚΡΙΝΟΙ]
ΜΑ ΗΣΑΝ Ο ΕΝΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ.
Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ,
ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΕ ΣΑΝ ΜΑΚΡΙΝΟ ΑΣΤΕΡΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ...
ΕΝΑ ΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΕΡΑ ΠΡΟΣΜΕΝΕ...
ΕΝΑ ΠΕΤΑΓΜΑ ΠΟΥΛΙΟΥ...
ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΑΥΡΑ...
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΤΟΥΣ ΣΙΩΠΗ,
ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ ΚΡΥΦΑ,
Ο ΕΡΩΤΑΣ,ΕΚΑΝΕ ΣΠΟΝΔΕΣ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥΣ,
ΚΙ ΟΜΩΣ,ΦΑΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΠΟΜΑΚΡΟΙ...
ΜΙΑ ΦΩΝΗ,ΜΙΑ ΨΥΧΗ,ΕΝΑ ΣΩΜΑ...
Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΜΙΑΣ ΘΕΙΑΣ ΗΔΟΝΗΣ,
ΕΜΕΛΛΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΝΩΣΕΙ....
ΔΕΝ ΞΕΦΥΓΑΝ ΑΠ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΟΥΣ....
ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ....
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ...
ΚΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΔΥΟ,ΕΝΑ....
ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΙΟΥ,
ΓΕΜΙΣΕ ΜΕ ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ....
ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΝ...
ΜΑ,Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ,
ΤΟΥΣ ΕΝΩΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ,
Σ ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΜΑ ! ! !

ANTIO.....

ΣΕ ΣΕΝΑ,ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ......
ΜΕ Τ'ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ....
ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΙΠΕΣ.....
ΜΑ ΠΑΝΤΑ,ΣΕ ΕΙΧΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ......
ΚΑΙ ΠΟΝΟΥΣΑ......ΔΕΝ ΣΕ ΧΟΡΤΑΣΑ....
ΣΕ ΣΤΕΡΗΣΑΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ........
ΚΑΙ Σ'ΕΤΡΩΓΕ ΚΡΥΦΑ ΤΟ ΜΑΡΑΖΙ......
ΞΕΡΩ,ΟΤΙ ΜΕ ΛΑΤΡΕΨΕΣ......
ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ,ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΕΙΞΕΙΣ.....
Η ΖΩΗ,ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕ....
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΑΝ.....
ΚΛΑΙΩ ΒΟΥΒΑ,
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΕΡΕΨΑΝ.....
ΚΛΑΙΩ,ΟΧΙ,ΓΙΑΤΙ ΕΦΥΓΕΣ ΤΩΡΑ.....
ΚΛΑΙΩ,ΓΙΑΤΙ ΥΠΗΡΧΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΕΙΧΑ.......
ΕΦΥΓΕΣ.....
ΚΑΝΕΙΣ,ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ....
ΤΟΜΑΘΑ ΞΑΦΝΙΚΑ.....
ΑΡΓΑ.....
ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ,
ΝΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΧΕΡΙ,
ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑ.....
ΝΑ ΣΚΟΥΠΙΣΩ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΟΥ ΜΕ ΤΑ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΜΟΥ ΧΕΡΙΑ.....
.ΞΕΡΩ,ΟΤΙ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ,
ΚΟΙΤΑΓΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ,
ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΑΚΙ......
ΜΕ ΚΑΜΑΡΩΝΕΣ.....
ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ......
ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΚΑΥΜΟΣ.....
ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ......
ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ.....
ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΧΑΔΙ ΣΟΥ.....
Η ΣΤΟΡΓΗ ΣΟΥ.....
ΕΝΑ ΚΕΝΟ,ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.....
ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΠΟΤΕ......
ΗΘΕΛΑ ΝΑΞΕΡΑ,ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ,ΟΤΑΝ ΕΦΕΥΓΕΣ.....
ΜΕ ΓΥΡΕΥΕΣ.....
ΗΜΟΥΝΑ,''ΤΟ ΝΕΡΑΙΔΑΚΙ'' ΣΟΥ,
ΟΠΩΣ Μ'ΕΛΕΓΕΣ ΜΙΚΡΟΥΛΑ......
ΗΜΟΥΝΑ,'' Η ΜΕΤΑΞΟΥΛΑ ΣΟΥ'',''
ΤΟ ΑΓΓΕΛΑΚΙ ΣΟΥ ΜΕ ΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΤΑΞΑΝΘΑ ΜΑΛΛΙΑ,
ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΠΡΑΣΙΝΑ ΜΑΤΑΚΙΑ''.......
Η ΖΩΗ, ΦΕΡΘΗΚΕ ΣΚΛΗΡΑ....
ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ,
ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ......
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ...
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΣΟΥ......
Ο ΚΑΥΜΟΣ ΣΟΥ.....
ΕΦΥΓΕΣ.....
ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ,
ΚΑΙ ΞΕΡΩ,ΟΤΙ ΚΛΑΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ......
ΠΑΝΤΑ,ΕΚΛΑΙΓΕΣ ΚΡΥΦΑ.....
ΠΑΝΤΑ,ΕΚΛΑΙΓΑ ΚΡΥΦΑ......
.ΕΙΜΑΣΤΑΝ,ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ.....
.ΔΕΝ BΓΑΖΑΜΕ ΠΟΤΕ,ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΑΣ,ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ.......
Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ,ΑΣ ΓΑΛΗΝΕΥΣΕΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΣΟΥ......
ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ........
ΜΗΝ Μ'ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΙΑ ΜΟΝΗ......
ΝΑΡΧΕΣΑΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ......
ΝΑ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙΣ.......
ΝΑ ΜΕ ΦΥΛΑΣ,ΤΑ ΕΡΗΜΑ ΒΡΑΔΥΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΟΥ.....
ΜΗΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟ.......
Σ''ΑΓΑΠΑΩ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗ ...............
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

Η ΜΑΓΙΚΗ ΛΕΞΗ... (ποίημα από ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου-Απρίλιος 2002)

ΜΕΣ'ΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΣΠΗΛΙΕΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ,
ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΑΠ' ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟ ΦΩΣ,
ΛΕΣ ΜΙΑ ΚΑΚΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ,
ΧΡΗΣΜΟ ΚΑΤΑΡΑΣ,ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΘΩ
ΜΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΕ...
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΝΕΡΑ ΚΟΛΥΜΠΟΥΣΑ
ΜΕΣΑ Σ'ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΠΝΙΓΟΜΟΥΝΑ.....
ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ,ΧΡΥΣΑ,
ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΑΠ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ...
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ,
ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΑΠ ΤΑ ΦΥΚΙΑ,
ΠΟΥ ΜΕ ΧΑΙΔΕΥΑΝ ΣΤΟΡΓΙΚΑ.....
ΤΟ ΣΩΜΑ,
ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΟΡΓΟΝΑ,
ΑΠ Τ'ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ.....
ΤΟ ΥΓΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ, ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΑΠΛΩΜΕΝΟ,
ΥΠΟΚΛΙΝΟΤΑΝ ΠΑΝΤΑ,
ΟΤΑΝ ΕΒΓΑΙΝΑ ΑΠ ΤΗΝ ΚΡΥΠΤΗ ΜΟΥ.....
ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ,
ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ.....
Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ,ΕΙΧΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...
ΚΙ ΟΜΩΣ,
ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ......
ΚΑΤΙ ΕΝΟΙΩΘΕ ΠΑΝΤΑ,
ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟ,
ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΜΙΖΕ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ.....
ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ,ΠΟΤΕ ΕΙΧΕ ΓΕΝΝΗΘΕΙ..
ΠΡΙΝ ΜΕΡΕΣ,ΜΗΝΕΣ,ΑΙΩΝΕΣ......
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕ,ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΕ....
ΚΑΤΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ,ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙ,
ΣΑΝ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ,
ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΣΤΟ ΥΓΡΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ.....
ΕΙΧΕ ΨΥΧΗ,
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΤΑΝ....
ΕΙΧΕ ΚΑΡΔΙΑ,
ΑΛΛΑ,ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ,ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΑΓΑΠΗ....
ΑΓΑΠΟΥΣΕ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ,ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΕΙ.....
ΛΑΤΡΕΥΕ,
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΣ ΕΧΟΥΝ ΜΑΘΕΙ,ΤΗ ΛΕΞΗ ΛΑΤΡΕΙΑ....
ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΕΝΑ ΑΠΕΙΡΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ,
ΚΙ ΟΜΩΣ,ΗΤΑΝ ΜΟΝΗ....
ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΑΠ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ,
ΦΙΛΩΝΤΑΣ ΤΟ ΥΓΡΟ ΚΕΛΙ ΤΗΣ,
ΚΟΥΡΝΙΑΖΕ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ,
ΣΤΗ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΣΠΗΛΙΑ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ,
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΟΤΣΑΛΟ,
ΜΙΑ ΑΧΙΒΑΔΑ,
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ,ΑΣΠΡΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ,
ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΠΕΙ ΤΗ ΜΑΓΙΚΗ ΛΕΞΗ,
ΚΑΙ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ ΤΑ ΜΑΓΙΑ.......
Σ' ΑΓΑΠΩ.......

ΕΦΕΥΓΑ ΕΓΩ-ποιημα από ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή-17 Απρ 2010

ΔΕΝ ΧΩΡΑΜΕ ΟΛΟΙ,Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΩΝΙΑ...
ΚΑΠΟΙΟΣ,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΠΕΙ.....
ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ...
ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ,
ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΟΝΟ,ΕΝΑ ΦΥΛΑΚΑ ΑΓΓΕΛΟ.
ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ,ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΟΥ.....
ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ,ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΛΕΙΠΩ....ΔΕΝ ΜΕ ΠΡΟΣΕΞΕΣ...
ΓΕΜΙΖΑ ΤΟ ΧΩΡΟ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΜΕ ΓΙΑΣΕΜΙΑ ΑΓΑΠΗΣ...
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΜΥΡΙΣΕΣ...
ΗΘΕΛΕΣ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ,ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ..
ΔΕΝ Σ'ΑΡΕΣΑΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ...
ΖΗΤΟΥΣΕΣ Τ'ΑΡΩΜΑ ,ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ Η ΒΡΟΧΗ...
ΚΑΘΕ ΣΤΑΛΑ,ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΠ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ...
ΤΗ ΖΗΛΕΥΑ...
ΕΝΩΝΟΣΟΥΝΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ,Σ'ΕΡΩΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΜΑ....
ΔΕΝ Μ ΑΓΑΠΗΣΕΣ....
ΜΕ ΠΟΘΗΣΕΣ,ΣΑΝ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ....
ΕΛΕΓΕΣ,ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ.....
ΦΟΒΟΜΟΥΝΑ...
ΚΙ ΕΦΕΥΓΑ ΕΓΩ....
ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ..
ΗΞΕΡΑ ΠΑΝΤΑ,ΟΤΙ ΔΕΝ Σ'ΕΧΩ...
ΚΙ ΑΣ ΓΕΜΙΖΕΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ,
ΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ....
ΜΙΑ ΛΙΜΝΗ,Σ'ΕΚΛΕΒΕ ΠΑΝΤΑ..
ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΟΥΣΕΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ...
ΚΙ ΕΓΩ,ΕΨΑΧΝΑ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ ΣΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΤΗΣ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ,ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ....
ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ...
ΕΝΑ ΜΑΚΡΙΝΟ ΦΙΛΙ,ΑΠΟ Τ ' ΑΛΙΚΑ ΧΕΙΛΗ ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΙΚΑ ΜΟΥ....
ΠΝΙΓΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ,ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ,
ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ Σ'ΕΠΑΙΡΝΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ.... ! ! ! ! !.

ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΚΛΥΟΝΙΔΕΣ"

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ

Ένα τέλος,

σημάδι αρχής

διαφάνειες εσωτερικής καταξίωσης

από τα νιούτσικα άνθη

κάποιων παιδικών ψυχών.

Το χώμα στεγνό

ραγίζει

απ το πλασματικό νερό

της ανωριμότητας.

Ο ουρανός θολός

με μόνο ορίζοντα

κάποιες φωνές που δεν ακούγονται

αλλά τις βλέπεις

μέσα στην καθαρότητα

της σκέψης

κάποιων γερασμένων εφήβων.

Η θάλασσα ήρεμη,

φαινομενικά,

μα τα κύματα θεριεύουν

πίσω απ το γερασμένο βλέμμα

μιας ανέλπιστης λύτρωσης.

Ένα νησί μου γνέφει,

κοντινό

και το φλερτάρω διακριτικά

και καρτερικά.

Δεν το βλέπω,

με βλέπει,

δεν μ αγγίζει,

το αγγίζω.

Κάτι σαλεύει,

κάτι σταματά

και ο κύκλος γυρίζει

στο ίδιο σημείο

που ξεκίνησε.

Ο χειμώνας,

βασιλιάς και δυνάστης

βαραίνει τις απαντοχές.

Κι εγώ,

στέκομαι εκεί

ψηλά σ ένα απόκρημνο

βράχο,

περιμένοντας πάντα τις Αλκυονίδες.