Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΚΛΥΟΝΙΔΕΣ"

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ


Ένα τέλος,

σημάδι αρχής

διαφάνειες εσωτερικής καταξίωσης

από τα νιούτσικα άνθη

κάποιων παιδικών ψυχών.

Το χώμα στεγνό

ραγίζει

απ το πλασματικό νερό

της ανωριμότητας.

Ο ουρανός θολός

με μόνο ορίζοντα

κάποιες φωνές που δεν ακούγονται

αλλά τις βλέπεις

μέσα στην καθαρότητα

της σκέψης

κάποιων γερασμένων εφήβων.

Η θάλασσα ήρεμη,

φαινομενικά,

μα τα κύματα θεριεύουν

πίσω απ το γερασμένο βλέμμα

μιας ανέλπιστης λύτρωσης.

Ένα νησί μου γνέφει,

κοντινό

και το φλερτάρω διακριτικά

και καρτερικά.

Δεν το βλέπω,

με βλέπει,

δεν μ αγγίζει,

το αγγίζω.

Κάτι σαλεύει,

κάτι σταματά

και ο κύκλος γυρίζει

στο ίδιο σημείο

που ξεκίνησε.

Ο χειμώνας,

βασιλιάς και δυνάστης

βαραίνει τις απαντοχές.

Κι εγώ,

στέκομαι εκεί

ψηλά σ ένα απόκρημνο

βράχο,

περιμένοντας πάντα τις Αλκυονίδες.

4 σχόλια:

  1. ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΗΠΩΣ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΑΛΚΙΩΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ
    ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΠΡΟΣ PAUL
    ΕΝΑΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ,Η ΖΩΗ ΜΟΥ;;;ΥΠΗΡΞΕ ΑΡΑΓΕ;;;ΖΩ ΣΕ ΜΙΑ ΟΥΤΟΠΙΑ...ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ,ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΑ ΝΑ ΜΠΩ... ΠΟΛΥΣ ΠΟΝΟΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ....ΚΡΥΦΑ,ΖΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ,ΜΑΓΕΥΟΝΑΣ ΤΟ,ΣΑΝ ΣΕΙΡΗΝΑ...ΟΙ ΑΛΛΟΙ,ΜΕ ΒΛΕΠΟΥΝ... ΜΕ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΝ...ΠΟΣΟ ΤΥΦΛΟΙ ΕΙΝΑΙ... ΕΓΩ,ΜΕ ΠΥΡΟΒΟΛΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...ΑΥΤΟΙ,ΠΟΥ Μ ΑΓΑΠΗΣΑΝ,ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ...ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ...ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΙΕΜΑΙ... ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΜΙΑ ΤΠΑΡΞΗ,ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ...ΘΡΥΨΑΛΛΑ Η ΑΘΛΙΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ... ΚΛΑΙΕΙ ΒΟΥΒΑ,ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΜΟΝΗ...ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ ΖΩΗΣ...ΠΟΥ,ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕ...ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΗΡΑΝ,ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ...ΚΙ ΕΓΩ,ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΙΡΩΝΙΚΑ,ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΣΕ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ...........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και πόσοι από εμάς δεν περιμένουν τις Αλκυονίδες...
    Και πόσοι από εμάς δεν αναρωτιούνται αν κάποτε θα έλθουν και για μας , καλή μου φίλη .

    ΑπάντησηΔιαγραφή