ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Ένα δάκρυ ποταμός ,τρομαγμένο και βουβό
μέσα στη μήτρα
της ίριδας
που δειλή και άτολμη,
δίστασε να το γεννήσει.
Παρήγορη η ανάσα
που σκαρφάλωσε
στο δίχτυ της ελπίδας,
μα τροχοπέδη
η γκρίζα απόχρωση
ενός ματωμένου ουρανού
που συντρόφευε την άρνηση.
Ματιά θολή,
κουρασμένη
απ' την καταχνιά
της αβέβαιης προσμονής.
Κι εγώ,
σ' ένα παγκάκι καθισμένη,
γέρνω στον ώμο μου
ν' απαγγιάσω,
κοιτώντας πάντα τον ουρανό.
Υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφή